Kort na de geboorte komt de eerste ademteug, de inademing of inspiratie zoals dat in medische terminologie wordt genoemd. Dat woord, inspiratie betekent letterlijk “inblazen”, “het inblazen van de geest” en ook “iets wat je aanzet om te doen”. In dit geval….. gaan leven.

Met het uitblazen van onze laatste ademteug treedt de dood in. De uitademing wordt expiratie genoemd in de medische terminologie. Dit woord betekent, “beëindiging”, “afloop” of ook wel “het uitblazen van de geest”.

Tussen de eerste en de laatste ademteug bestaat het leven in de aardse vorm.
Leven wat alleen kan blijven bestaan als we de hele dag door blijven in- en uitademen. In- en expireren dus. Fysiologisch gezien: Zuurstof het lichaam in en koolzuurgas het lichaam uit.

Homeostase

Belangrijk hierbij is de homeostase, ook wel “balans”, “evenwicht” of “harmonie” van ons interne milieu genoemd. Afhankelijk van of je het woord vanuit de fysiologie, biologie of sociologie bekijkt. Evenwicht tussen de in- en expiratie en daarmee de hoeveelheid zuurstof en koolzuurgas in het lichaam. Als deze homeostase er gedurende langere tijd niet is raakt het lichaam ontregeld, wat ziekte of soms zelfs de dood tot gevolg kan hebben. Niet echt verheffend, maar wel zoals het in elkaar zit. Het goede nieuws hierbij is dat het lichaam in staat is tot zelfregulatie. En zoals dit woord al doet vermoeden is dat iets wat we zelf kunnen doen.

Balans door tevredenheid

Zouden we daarmee ons aardse leven bijvoorbeeld kunnen gaan zien als een “balanseer fase” tussen de eerste en de laatste ademteug? Een fase waarin we 24/7 niet alleen in- en expireren, maar vooral uitgedaagd worden om continu de balans, harmonie en het evenwicht hierin te vinden om hiermee ontregeling van ons interne milieu, de homeostase, te voorkomen. Een balans, die mede bepaald wordt door interne en externe krachten, die aan ons trekken. Krachten, die we telkens doormiddel van de inspiratie, het inblazen van de geest, binnen krijgen en met de expiratie, het uitblazen van de geest, vrij laten komen.
Een hele klus en niet teveel over nadenken, maar wel interessant als je je beseft dat zowel bij teveel inspireren als teveel expireren de homeostase ontregeld kan raken.
Waarmee voor mij het oude gezegde: “overal waar “te” voor staat is niet goed, behalve tevreden” ineens een diepere betekenis kreeg.

Balans tijdens het aardse leven, homeostase, die misschien wel mede ontstaat door gewoon tevreden te zijn? Tevredenheid is een gemoedstoestand waarin het individu niet meer verlangt dan wat reeds aanwezig is.
Misschien een idee om naast stoppen met roken, afvallen, stress en burn-out preventie, leven vanuit tevredenheid toe te voegen als preventieve leefstijl?